|
[0382A]
|
XVIII, 5): Ipse tanquam sponsus egrediens de thalamo suo: a summo coeli profectio ejus, et deversio ejus ad summum usque ejus.
|
|
[0253A]
|
Cum ergo summum magnum cogatur agnoscere quem Deum non negat, non potest [0253B] admitti ut summo magno aliquam adscribat diminutionem, qua subjiciatur alii summo magno: desinit enim, si subjiciatur.
|
|
[0253B]
|
Nega deum, quem dicis deteriorem: nega summum magnum, quem credis minorem.
|
|
[0253B]
|
Nam et in illo deo potiore periclitari poterit summum magnum, si depretiari capit in Creatore.
|
|
[0252C]
|
Nam, dum defendimus Deum summum magnum unicum credi oportere, excludentes ab eo parilitatem, tamquam de duobus paribus de his retractavimus: nihilominus tamen, docendo pares esse non posse secundum summi magni formam, satis confirmavimus duos esse non posse.
|
|
[0251B]
|
Proinde, cum duo dii conferantur, ut duo reges et duo summa magna, in alterum concedat necesse est unio summi magni, ex sententia comparationis, qua summum ex victoria sua constat, superato aemulo alio magno, non tamen summo; atque ex defectione aemuli, solitudinem quamdam de singularitate praestantiae suae possidens, unicum est.
|
|
[0249B]
|
Hunc enim statum aeternitati censendum, quae summum magnum [0249C] Deum efficiat, dum hoc est in Deo ipsa, atque ita et caetera; ut sit Deus summum magnum, et forma, et ratione, et vi, et potestate.
|
|
[0249C]
|
Nempe ut nihil illi adaequetur, id est, ut non sit aliud summum magnum: quia, si fuerit, adaequabitur, et si adaequabitur, non erit jam summum [0250A] magnum, eversa conditione, et, ut ita dixerim, lege quae summo magno nihil sinit adaequari.
|
|
[0254A]
|
Hanc inveniens solam innatam, infectam, solam aeternam et universitatis conditricem; non nomini, sed statui, nec appellationi, sed conditioni ejus summum magnum et adscribo et vindico.
|
|
[0505B]
|
O summum ex hoc praeconium legis, per quam liquuit delictum latere!
|
|
[0346B]
|
XXXIII, 17): Tauri decor ejus , cornua unicornis cornua ejus, in eis nationes ventilabit pariter ad summum usque terrae: non utique rhinoceros destinabatur unicornis, nec Minotaurus bicornis; sed Christus in illo significabatur, taurus ob utramque dispositionem; aliis ferus, ut judex; aliis mansuetus, ut salvator; cujus cornua essent crucis extima.
|
|
[0254A]
|
Ita ego non nomini Dei, nec sono, nec notae nominis hujus, summum magnum in Creatore defendo, sed ipsi substantiae, cui nomen hoc contingit.
|
|
[0249C]
|
Cum de isto conveniat apud omnes (nemo enim negabit Deum summum magnum quid esse, nisi qui poterit Deum imum, modicum quid, e contrario pronuntiare, ut Deum neget auferendo quod Dei est), quae erit jam conditio ipsius summi magni?
|
|
[0253C]
|
Respondebo et stulto, qui nec hoc recogitaverit, ne tantumdem et in deum Marcionis possit retorqueri ut et illum deum, nec ideo tamen summum magnum probatum, sicut nec angeli aut homines Creatoris.
|
|
[0249B]
|
Quantum humana conditio de Deo definire potest, id definio quod et omnium conscientia agnoscet: Deum, summum esse magnum, in aeternitate constitutum, innatum, infectum, sine initio, sine fine.
|
|
[0253A]
|
Conveniens enim et quodammodo injecta manu detinens adversarii sensum non negantis Creatorem Deum, justissime praescribo illi diversitati locum non esse inter eos qui ex aequo deos confessus, non potest facere diversos: non quia non et homines licet sub eadem appellatione diversissimos esse, sed quia deus non erit dicendus, quia nec credendus, nisi summum magnum.
|
|
[0251B]
|
Ineluctabilis iste complexus in hoc sententiam constringit, aut negandum Deum esse summum magnum, quod nemo patietur sapiens, aut nulli alii communicandum.
|
|
[0279A]
|
Summum, quod sciam, fructum vitae omnibus qui Deum non timent; quid non frequentas tam solemnes voluptates circi furentis, caveae saevientis, et scenae lascivientis?
|
|
[0254A]
|
Et ideo quia deus jam vocari obtinuit substantia cui adscribo, nomini me adscribere putas; quia necesse est per nomen ostendam cui adscribam substantiae; scilicet qua constat qui Deus dicitur, et summum magnum ex substantia, non ex nomine deputatur.
|
|
[0332B]
|
Totum christiani nominis et pondus et fructus, mors Christi negatur, quam tam impresse Apostolus demandat, utique veram, summum eam fundamentum Evangelii constituens, et salutis nostrae, et praedicationis suae: Tradidi enim, inquit (I Cor.
|
|
[0254B]
|
Id ergo summum magnum quod Deo adscribimus ex substantiae lege, non ex nominis sorte, contendimus ex pari esse debere in duobus, qui ea substantia constant qua Deus dicitur: quia in quantum dii vocantur, id est summa magna, substantiae scilicet merito innatae et aeternae, ac per hoc magnae et summae, in tantum non possit summum magnum minus et deterius alio summo magno haberi.
|
|
[0251B]
|
Adeo etsi in disperso multifariam videtur summum magnum, suis viribus et sua natura et suo statu unicum est.
|
|
[0515C]
|
Unde enim accepit summum lapidem angularem dicere Christum, nisi de Psalmi significatione (Ps.
|
|
[0250B]
|
Certe quemcumque alium Deum induxeris, non alia poteris eum forma tueri Deum, quam ut et illi proprium divinitatis adscripseris, sicut aeternum, ita et summum magnum.
|
|
[0250B]
|
Duo ergo summa magna quomodo consistent, cum hoc sit summum magnum, par non habere?
|
|
[0254B]
|
Id ergo summum magnum quod Deo adscribimus ex substantiae lege, non ex nominis sorte, contendimus ex pari esse debere in duobus, qui ea substantia constant qua Deus dicitur: quia in quantum dii vocantur, id est summa magna, substantiae scilicet merito innatae et aeternae, ac per hoc magnae et summae, in tantum non possit summum magnum minus et deterius alio summo magno haberi.
|
|
[0250A]
|
Non aliter Deus, nisi summum magnum; nec aliter summum magnum, nisi parem non habens; nec aliter parem non habens, [0250B] nisi unicus fuerit.
|
|
[0250A]
|
Non aliter Deus, nisi summum magnum; nec aliter summum magnum, nisi parem non habens; nec aliter parem non habens, [0250B] nisi unicus fuerit.
|
|
[0250A]
|
Porro, summum magnum unicum sit necesse est.
|
|
[0250A]
|
Non quasi dubitemus esse Deum, dicendo: Si non unus, non est; sed quia quem confidimus esse, id eum definiamus esse quod si non est, Deus non est, summum scilicet magnum.
|
|
[0250A]
|
Proinde Deus cum summum magnum sit, recte veritas nostra pronuntiavit: Deus, si non unus est, non est.
|
|
[0250A]
|
Ergo unicum sit necesse est, quod fuerit summum magnum, par non habendo, ne non sit summum magnum.
|
|
[0250A]
|
Ergo unicum sit necesse est, quod fuerit summum magnum, par non habendo, ne non sit summum magnum.
|
|
[0249C]
|
Nempe ut nihil illi adaequetur, id est, ut non sit aliud summum magnum: quia, si fuerit, adaequabitur, et si adaequabitur, non erit jam summum [0250A] magnum, eversa conditione, et, ut ita dixerim, lege quae summo magno nihil sinit adaequari.
|
|
[0250C]
|
Rex enim, etsi summum [0251A] magnum est in suo solio usque ad Deum, tamen infra Deum: comparatus autem ad Deum, excidet jam de summo magno translato in Deum.
|
|
[0251A]
|
Quid nunc, si nec inter reges plurifarium videri potest summum magnum, sed unicum et singulare; apud eum scilicet qui rex regum ob summitatem magnitudinis et subjectionem caeterorum graduum, quasi culmen dominationis excipitur?
|
|
[0249C]
|
Hunc enim statum aeternitati censendum, quae summum magnum [0249C] Deum efficiat, dum hoc est in Deo ipsa, atque ita et caetera; ut sit Deus summum magnum, et forma, et ratione, et vi, et potestate.
|
